قصّه از کجا شروع شد؟

آغاز جوانی بود و شرّی و شوری. در جست‌وجوی آرمان گرایی به هر سوراخی سرک می‌کشیدیم. جامعه‌ی آن دوره که نیمه‌ی دوّم دهه‌ی هفتاد بود به شدّت سیاست‌زده بود و ما تازه‌کشتی‌نشسته‌ها را، دریازده کرده بود. نشریات سیاسی را که پس از سال‌ها خشک‌سالی، با اولین باران، فراوان روییده بودند؛ می‌خریدیم و می‌خواندیم و بحث می‌کردیم. در انتخابات و ستاد‌ها، فعالانه شرکت می‌کردیم. پای سخن‌رانی‌ها و مناظره‌ها می‌نشستیم. داخل دعواهای سیاسی می‌شدیم و داد می‌زدیم و رگ گردن باد می‌کردیم و گلو، پاره می‌کردیم. نه مجاب می‌شدیم و نه قانع می‌کردیم.
در کنارش تلاش داشتیم به قول خودمان، کار فرهنگی بکنیم. باد توی کلّه‌مان افتاده بود. بچه‌ها را جمع کنیم و کانون فرهنگی بزنیم. کتاب‌خانه و نوارخانه راه بیندازیم. مجله پخش کنیم. کلاس برویم و کلاس بگذاریم. مسابقه راه بیندازیم و جایزه بدهیم. نیرو جمع کنیم.
در کنار همه‌ی این‌ها، «خونه خالی» هم داشتیم. پدرِ «رضا» با تعدادی از کارمندان غیربومی ادارات شهر، دوست بود. مسافرت که می‌رفتند، برای امنیّت و خاطرجمعی، خانه را می‌سپردند به پدرش و او هم می‌داد به پسرش.
«رضا» و من، مجلّات سیاسی را بغل می‌کردیم و می‌رفتیم خونه‌خالی و بساط چایی را برپا می‌کردیم و تا دیروقتِ شب، گفتمانِ! سیاسی می‌کردیم.
دوستی مسخره می‌کرد: «همه می‌رن خونه‌خالی با عَرَقی، ورقی، زرورقی، ژیلایی!.. اون وقت شما می‌رین با «سلام» و «کیهان» و «عصر ما» و «شلمچه» و «جامعه»، درباره‌ی «راستِ سنّتی» و «چپ مدرن» و «محافظه‌کاران» و «پیام دوّم خرداد»، ور می‌زنین!»

ادامه دارد