خون‌خواهی، مایکل کانلی، حمیده رستمی

• حدود دوازده سال توی همون قایق زندگی کرد تا این‌که مریض شد و ما، منظورم اینه که من، چون فقط من بودم، بردمش بیمارستان شهر. اون همین‌جا مرد. در «لانگ بیچ».
•• متأسفم.
• خیلی وقته ازش گذشته.
•• نه برای تو.
«مک‌کیلب» به او نگاه کرد و گفت: این صرفاً چیزیه که وقتی زمانش برسه، هر کسی می‌فهمه. اون می‌دونست هیچ فرصتی نداره و صرفاً دلش می‌خواست برگرده اون‌جا، به قایقش، و به جزیره. من اون رو برنگردوندم.
می‌خواستم همه چی رو امتحان کنم، تمام شگفتی‌های علم پزشکی رو. از این گذشته، اگه اون توی قایق می‌موند، واسه من عذابی الیم بود که به دیدنش برم. مجبور بودم با قایق کرایه‌ای برم. گذاشتم همون‌جا توی بیمارستان بمونه. اون تک و تنها توی اتاقش مُرد. سر یه پرونده توی سن‌دیه‌گو گیر کرده بودم... کاش به حرفش گوش داده بودم.
«گراسیلا» دستش را روی ساعد او گذاشت و گفت: هیچ دلیلی نداره آدم خودش رو بابت نیات خوب عذاب بده.