شاید که پلنگ، خفته باشد

به جای آن که سعی کنی همواره جواب دهی، لذّت سکوت را تجربه کن.

خیال نکن دنیا به نامت شده

•  سلام.
•• خداحافظ.
• قطع نک...

چلچله‌ باد شمال، زیر بال مِینا

نیّت کرده‌ام این بار که خانه رفتم، عصری که برای چای خوردن دور هم نشسته‌ایم، و مادر مثل همیشه• میان ما نشسته و پاهایش را دراز کرده است، کنارش دراز بکشم، سرم را روی پاهایش بگذارم، چشم‌هایم را ببندم و چیزی نگویم.
و او هم بدون این که نگاهم کند، دستش را روی سرم بکشد، موهایم را صاف کند و چیزی نگوید.
مدت‌هاست که این کار را نکرده‌ام و برای هم‌این است که این همه، دل‌تنگِ این کارم.
• خدایا! همیشه‌ها را بیش‌تر کن.

Be Powerful

استاد زبان گفت: «برای پیش‌رفت سریع‌تر، سر کلاس انگلیسی صحبت می‌کنم. فارسی را می‌گذاریم پشت در و همگی انگلیسی حرف می‌زنیم. انگلیسی می‌پرسم و انگلیسی جواب می‌دهید. برای راحتی کار، ابتدا انگلیسی چند جمله‌ی متداول کلاس‌های زبان را که ممکن است  شما از من سوال کنید، یادتان می‌دهم مثل (معنی این کلمه چیه) یا (تکرار کنید) یا...»
یکی دست بلند کرد: «استاد، (خسته نباشید) به انگلیسی چی می‌شه؟!»

من آمده‌ام

برگشتم،
به هوای محبّتی که ندیدم.

سرخی من از تو

هیچ قرمزی به قشنگی عدد قرمز جلوی «جدیدترین نظرات» نیست.

پی‌نوشت 1: البته در بلاگ‌اسکای!
پی‌نوشت 2: قبل از اختراع گوگل ریدر البته!

بیا و ببین

نشسته بود و درددل می‌کرد. از زنش می‌گفت که در کلاس آموزش رانندگی ثبت‌نام کرده تا گواهی‌نامه بگیرد. زن خیلی خون‌سرد و ریلکسی دارد.
می‌گفت: «می‌ترسم روز اولی که بشینه پشت فرمون، زنگ بزنه و بگه: ببین! ماشین رو انداختم تو جوب. بیا درش بیار!
فرداش زنگ بزنه و بگه: ببین! ماشین رو کوبیدم به تیر برق. بیا ببرش صاف‌کاری!
پس‌فرداش زنگ بزنه و بگه: ببین! با ماشین زدم به یکی، پاش شکسته. بیا ببرش بیمارستان!
پسون‌فرداش زنگ بزنه و بگه: ببین! با ماشین تصادف کردم یکی رو کشتم. بیا خودت کارها رو راست و ریس کن!»
برگشت طرفم و گفت: «آقا اصلاً نخواستیم. نمی‌خوام رانندگی یاد بگیره. از فردا نمی‌ذارم بره کلاس!»

آن کوچه، خیابان شده است

الحذر از عشق یک‌سویه؛ که نه حقّی به تو می‌دهد و نه دِینی بر گردن او می‌نهد.

درّه‌ی من چه سرسبز بود

خم شد که از روی زمین چیزی بردارد. نمی‌دانم چرا تازگی‌ها مد شده که شورت‌ها این قدر کوچک و پایین باشد که همه چی پیدا باشد.
خندیدم و گفتم: «شلوارتو بکش بالا بچّه»! کفش‌فروشی دارد و کفش زنانه می‌فروشد. «وقتی توی مغازه خم می‌شی از طبقات زیری کفشی برداری، خجالت نمی‌کشی دخترا ببینندت»؟
گفت: «چرا؟ آی می‌خندند... آی می‌خندند. توی آینه یواشکی می‌بینم‌شان!»

خانه‌های خالی، آغوش‌های خالی

کلید دو «خانه‌ خالی» دستش هست و دوستان در کف! دنبالش افتاده‌اند و التماس دعا دارند. دست ردّ به سینه‌شان می‌زند و می‌گوید:
«دور شوید ای ناپاکان و ناصالحان مغلوب شیطان! معاذالله که فریب شما سالوسان را بخورم. ننگ‌تان باد و دست از من بشویید. گم شوید ای بدطینتان نان به نرخ روزخور. بروید و این دام بر مرغ دگر نهید که گر بمیرم، به زان‌که «جاکِشی» شما «تک‌خور»ها را کنم!»

ولی من باز پنهانی، تو را هم آرزو کردم

• می‌دونی، آواز «سالار عقیلی»، من رو به یاد اون شب، تو ماشین، با تو، می‌ندازه. می‌خواستم بگم عوضش کن، آهنگ شاد بذار، دیدم داری لذّت می‌بری، منصرف شدم.
•• کاش می‌گفتی. کاش می‌دونستی از چیزی که تو بپسندی بیش‌تر خوشم می‌آد. کاش می‌گفتی چی دوست داری.

این چه سودا بود با من

دستش سبک بود. چنان آمپول می‌زد که خیال می‌کردی هنوز دارد با پنبه و الکل، ضدّعفونی می‌کند و می‌پرسیدی: «نمی‌زنی مگه؟» و او در حالی که سمت میزش می‌رفت، می‌گفت: «زدم، تموم شد. شلوارتو بکش بالا!» در کارش خبره بود و خودش هم این را می‌دانست.
کیسه دواها را گذاشتم روی میزش و گفتم «آمپول دارم.» نگاهی کرد و گفت: «دو تا داری. دراز بکش.» خوابیدم. اولی را که زد مثل همیشه بود. نرم و راحت. مشغول صحبت با هم‌راهم بود که دومی را زد. آخ! چه قدر درد داشت و چه قدر هم طول کشید! تصوّر کردم که حواسش به صحبت پرت شده و این یکی را بد زده است.
به زور از تخت پایین آمدم و گفتم: «تو عمرم این همه آمپول زدم، اندازه‌ی این دومی درد نداشت. چی بود مگه؟» جواب داد: «دردش خیلی بیش‌تر از این‌هاست. با بی‌حسّی زدم و اون هم، من زدم. حالا که دردی نداره، بذار شب شه، درد اصلی شروع می‌شه. حوله‌ی گرم بذار روش و بخواب.» گفتم: «ای وای! خوب شد قبلش نگفتی. با ذهنیّت مثبت دراز کشیده بودم.»
خندید و گفت: «هنوز همه رو نگفتم، فردا هم یکی دیگه داری!»

سرِ من داد نزن

مرا به کاری که دوست ندارم مجبور نکن.
که کار بد را انجام می‌دهم آن هم به بدترین شکلش.
پی‌نوشت: داد زدن؛ فی نفسه کار بدی نیست ولی این بدترین کاری است که می‌توانم در حقِّ «او» انجام دهم.

لایسود

دور هم نشسته‌ایم که کسی رد می‌شود. نشانِ هم می‌دهیم که فلانی است. یکی زیر لب می‌غرّد: «کثافت!»
می‌پرسیم چرا؟ می‌گوید: «پول‌داره!!!»

این فصل را با من بخوان، باقی فسانه‌ست

توی نوشت‌افزارفروشی، لابه لای نوارکاست‌ها، «بی‌تاب»ِ «پژمان مبرّا» را می‌دیدم ولی چون خواننده، گم‌نام بود و چیزی درباره‌ی کار نشنیده بودم، دستم به خریدش نمی‌رفت. مثل بقیه‌‌ی نوارکاست‌های دوروبرش.

راننده‌ی مینی‌بوس شرکت، پخش را روشن کرده بود و خواننده با شور و حرارت از «هوای هجده‌سالگی»، «زیباترین روزها»،  «به‌ترین فصل خدا»، «فصل هیاهو و صدا» و «عاشقی در به‌ترین فصل بلوغ» می‌خواند. با آن که آن روزها، چهار سالی از هجده‌سالگی فاصله گرفته بودم ولی هنوز آن قدر دور نشده بودم که امواج حسرت به من نرسد.
راننده، همین تک آلبوم را داشت و مکرّر در رفت و برگشت‌ها گوش می‌کردیم. جز این، دو سه ترانه‌ی قشنگ دیگر داشت. رفتم جلوی مینی‌بوس و دکمه Eject را فشار دادم. نوار که بیرون آمد، دیدم رویش نوشته: «بی‌تاب».

حالا نوار جزیی از آرشیو نوارکاست‌هایم است و با وجود این که دستگاه‌های امروزی نوارخور نیستند و با کلی جست‌وجو در دنیای اینترنت، تنها دیجیتالِ سرکاستی آلبوم را پیدا کردم؛ پس از دوازده سال دوری از هژده‌سالگی، به حسّ ترانه نزدیک‌تر شده‌ام.
دریغ این‌که، در هژده‌سالگی، عشقی نداشتم و مشغول نمایشگاه و کنکور و سفر و دانشگاه و انصراف و سربازی  بودم و عاشقی را به سال‌های بعد موکول کردم. غافل از این که:
ای بی‌خبر از سوختن و سوختنی
عشق آمدنی بُوَد نه آموختنی

دانلود «هوای هیجده‌سالگی» با صدای «پژمان مبرّا»

موش و جارو و خانه‌ی کدخدا

شرکتی ثبت کرده و اسم مرا به صورت صوری جزو هیأت مدیره رد کرده بود. می‌گفت: «پنج درصد سهام مال توست». حالا کلّ سهام چه قدر بود؟ صدهزار تومان!
این ور و آن ور پز می‌دادم که بله! عضو هیأت مدیره‌ام و سهام‌دار شرکتم!
دیروز آمد و یک برگه گذاشت جلویم و گفت: «امضاء کن». نگاه کردم، استعفانامه‌ی من از هیأت مدیره بود. پرسیدم: «چرا»؟ جواب داد: «می‌خواهم تغییراتی در شرکت بدهم. پدر و برادرام را عضو شرکت می‌کنم». گفتم: «پس پول سهام من چی»؟ خنده‌ای کرد: «کدوم سهم؟ کدوم پول؟ مگه پولی دادی که بخوای پس بگیری؟ تازه مگه کل سهامت چه‌قدره؟ پنج هزار تومن. هم‌این دیشب ده تومن پول شامت رو دادم».
امضاء کردم و برد.
امروز آمد و گفت: «کنسل شد. ازم پرسیدند اعضای جدید مدرک دارند؟ گفتم نه. گفتند خودت چی؟ گفتم دارم کاردانی می‌خونم ولی این یکی که استعفاء داده داره لیسانس می‌گیره. گفتند نگهش دار. به دردتون می‌خوره. من هم استعفاءنامه‌ات رو پاره کردم».
فاتحانه گفتم: «نچ! پنج درصد کمه، پنجاه درصد می‌خوام»!

مانکن با ساکشن

این «تنوع‌طلبی» است که سلیقه‌ی موسیقیایی ما را از «بنان» و «دلکش» به «ساسی مانکن» و «علیشمس» تنزّل می‌دهد.

پی‌نوشت: بی‌توجه به موضوع، این قطعه را گوش کنید! از شاه‌کارهای آوازی «غلام‌حسین بنان» است:
«آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟»

دست اندر ساعد ساقی سیمین‌ساق

• دوسِت دارم.
•• عجب! چه عاشق شدی امروز! تا کِی؟
• تا وقتی که لباس‌تو نپوشی!

نه رسیدم به او، نه بریدم از او

بی‌چاره کوه‌های عاشق؛ که نرسیدن‌شان ضرب‌المثل است.

شیر و شغال

... بی‌اعتنایی‌اش به دخترها هم از روی غرور است نه حجب و حیاء!