طنین سیاه، مایکل کانلی، فرناز گنجی و محمدباقر اسمعیل‌پور

کار تحت نظر گرفتن یک محل، آفت جان خیلی از کارآگاهان بود. اما «بوش» در طول پانزده سالی که توی این کار بود هیچ‌وقت این کار را مایه‌ی دردسر ندانسته بود.
در واقع، خیلی وقت‌ها که همکار خوبی کنارش بود، از این کار لذت هم می‌برد. او همراه خوب را از روی صحبت نکردنش، نه از روی حرف زدنش، تعیین می‌کرد.
وقتی که نیازی به صحبت کردن نبود تا احساس راحتی کنی، این یعنی ایکه همراه مناسبی داری.